مقایسه اثر شیاف واژینال و آمپول پروستاگلاندین e۲ در ختم حاملگی های سه ماهه دوم

زمینه : روش های مختلف جراحی و طبی جهت القای سقط مطرح شده است که یکی از آنها استفاده از پروستاگلاندین است. هدف : مطالعه به منظور مقایسه اثر آمپول پروستاگلاندین e2 و شیاف آن در القای سقط در سه ماهه دوم بارداری انجام شد. مواد و روش ها : این کارآزمایی بالینی یک سوکور در سال 1381 در بیمارستان کوثر قزوین بر روی 36 زن باردار که در سه ماهه دوم حاملگی به علت کاهش مایع آمنیوتیک یا مرگ داخل رحمی جنین ، کاندید ختم حاملگی بودند انجام شد . بیماران به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. برای یک گروه 2 عدد شیاف 3 میلی گرمی واژینال pge2 به فاصله 4 ساعت در واژن گذاشته و برای گروه دیگر یک آمپول 5 میلی گرمی پروستاگلاندین در 1000 سی سی سرم دکستروز %5 رقیق شد و بر حسب نیاز تعداد قطره های تجویزی در دقیقه افزایش یافت . در هر یک از دو گروه پس از 12 ساعت, در صورت عدم دفع جنین ، القا با اکسی توسین شروع شد و تا ختم حاملگی ادامه یافت . داده ها با استفاده از آزمون های آماری مجذور کای و t مقایسه شدند. یافته ها : بیماران دو گروه از نظر سن بارداری ، دفعات حاملگی و اندیکاسیون ختم حاملگی تقریباً مشابه بودند . وقوع سقط قبل از شروع القا با اکسی توسین در بیماران دریافت کننده pg وریدی به طور معنی داری بیشتر از دریافت کنندگان شیاف بود (به ترتیب 14 نفر (%8/77) در برابر 2 نفر (%1/11) با 0001/0 p< ). از لحاظ میزان تغییر در نمره bishop، میزان اکسی توسین مصرفی و نیاز به کورتاژ پس از دفع جنین اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. ولی فاصله زمانی از شروع اینداکشن تا دفع جنین در گروه پروستاگلاندین وریدی به طور معنی داری کمتر از گروه شیاف بود ( به ترتیب 96/0 3/7 در برابر 6/5 1/11 ساعت ) (019/0 = p ) . عوارض در 2 نفر (%1/11) از گروه شیاف و 8 نفر (%4/44) از گروه آمپول مشاهده شد (026/0 = p). نتیجه گیری: استفاده از پروستاگلاندین وریدی جهت القای سقط در سه ماهه دوم حاملگی ضمن اثر بخشی بهتر نسبت به شیاف ، عارضه مادری عمده ای ندارد.